Mijn aller eerste ervaring met BRTT & TRB.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik vol zenuwen naar de aller eerste trainingsdag ging. Allemaal onbekende mensen die allemaal voor hetzelfde mooie stukje komen. De hele ochtend hebben we interessante lesstof gehad over van alles van het lichaam. Dat ons lichaam alles opslaat, elke gebeurtenis waar we tegenaan gelopen zijn en dat dit zelfs al in de buik van de moeder gebeurd waar we verbonden zijn door de navelstreng. Hoe meer je luistert naar alle theorie hoe meer kwartjes vallen en hoe meer ik dacht: jeetje wat klinkt dit eigenlijk allemaal logisch en herkenbaar. Bizar dat we altijd zo'n zware lading creëren rondom het woord trauma. Veel mensen heb ik horen zeggen; nee hoor, ik heb geen trauma, wat mij overkomen is is niet zo heftig. Terwijl eigenlijk alle gebeurtenissen met impact een trauma kunnen zijn.

Toen de lunch was geweest en de middag aanbrak was het zover: we gingen een sessie geven aan de ander en er dus ook 1 ontvangen. Wat een bizarre gewaarwording als je nog nooit bij zo'n sessie bent geweest en vervolgens hoor je zoveel om je heen gebeuren. Mensen waren aan het huilen, schreeuwen, je hoorde mensen slaan of schoppen. Dat moment is me altijd bijgebleven alsof er een enorme storm omhoog kwam, een wervelwind van gevoel en emotie wat al die tijd opgesloten heeft gezeten en zo zijn weg door ons lichaam naar buiten vond. De aller eerste keer vond ik het spannend en weet je niet goed wat zich aandient maar vooralsnog kwamen er tranen en lag ik in een freeze. Het gevoel dat je vast genageld ligt aan het matras alsof er een olifant bovenop je ligt aan gewicht is een gekke gewaarwording. We kregen van tevoren ook mee: haal jezelf er niet uit maar maak het gevoel af, dus laat het er zijn en voel. De andere 2 dagen waren behoorlijk zwaar en intens, je neemt heel veel informatie tot je maar je gaat natuurlijk ook zelf je eigen processen door. En wat heb ik me toch ontzettend veilig gevoeld al die dagen, ondanks dat ik niemand daar kende voelde iedereen gelijk als een soort familie. Het is gek uit te leggen maar na die 3 dagen had ik een soort verslavend gevoel, ik wilde niet meer stoppen met naar mijn lichaam luisteren en voelen. Ik wil alles ontdekken wat er nog verscholen ligt in mijn lichaam. Ondertussen ben ik al behoorlijk was sessies verder en elke sessie is weer anders. Elke sessie blijft bijzonder en met elke sessie heb ik het gevoel dat ik meer leer, voel en mag loslaten. Ik voel vooral veel dankbaarheid dat ik deze prachtige therapie heb mogen leren kennen en dat dit me al zover heeft mogen brengen tot waar ik nu sta. Wat ik zelf ervaar is dat ik makkelijker naar sommige situaties kan kijken, beter kan reageren maar ook dat sommige gebeurtenissen lichter aanvoelen. Wel voel ik dat er zeker meerdere sessies nodig zijn om tot een dieper punt te kunnen komen omdat heel veel trauma al heel wat jaar vast zit en dit zeker geen quick fix is. Het is een deep dive elke keer weer in je eigen lichaam en hoe meer je jezelf leert kennen hoe beter je je zal gaan voelen. Elke stap die ik mag meelopen met de mensen die bij mij komen is en blijft zo bijzonder. Ook daar mag ik elke keer weer van leren. Ze geven me elke keer een klein kijkje in hoe het lichaam werkt, wat het lichaam ons, maar vooral jou wilt laten zien. Zie het lichaam als een leerschool, een veilige plek waar je mag loslaten wat je niet meer dient en waar je voor altijd mag thuiskomen.

Ben je nou zelf heel benieuwd en zou je dit willen ervaren?

Boek dan je eigen sessie.

*BRTT&TRB®

Plan only

u

Nu boeken